Karan, Wendy en Nienke hebben drie dingen gemeen. Ze hebben alle drie de mbo-v afgerond, dragen een groot hart voor de zorg en werden alle drie verliefd op de Neurochirurgie. Een afdeling die heftig en treurig kan zijn, maar ook een afdeling waar klein geluk soms groots kan zijn. Maar hoe kwamen deze drie musketiers in HMC terecht, wat is hun verhaal?

Wendy de Ruiter (25) ging na de opleiding aan de slag in de ouderenzorg, maar merkte al snel dat ze de uitdaging miste en zich zelfs af en toe verveelde dus ging zij opzoek naar een nieuwe uitdaging. “Ik zag de vacature op de afdeling Neurochirurgie (C9) en was direct verkocht. Ik heb bewust voor HMC gekozen omdat ik voelde dat men meer open stond voor het opleiden van mensen en vooral voor verpleegkundigen zoals ik zonder ziekenhuiservaring. En dat is echt zo want ik ben ondertussen bezig met mijn hbo-v ”. Buiten het ziekenhuis gaat Wendy graag uit eten of leeft zich uit in de fitnesszaal, maar daarnaast heeft ze ook de mantelzorg voor haar vader.

Open armen
Karan Sadhoe (21) wist al heel jong dat hij de zorg in wilde. Net als Nienke moest hij stagelopen. Hij solliciteerde op een vacature die openstond in het 4de jaar van de opleiding. Hij kon zich aanmelden voor C9 en C11. Hij hoorde dat C11 alleen Heelkunde patiënten had en op C9 alles waaronder ook Heelkunde, waardoor je afwisseling hebt met meerdere specialismes. Stappen en series kijken is wel het geen  Karan het liefst doet buiten de ziekenhuisuren.

Nienke de Zoete (21) kwam via haar stage voor het eerst in aanraking met de afdeling Neurochirurgie. “Stages in het ziekenhuis komen via school niet veel voorbij, dus ben ik zelf op zoek gegaan. En zo kwam ik op C9 terecht”, vertelt Nienke. Als Nienke niet aan het werk is, is ze graag buiten op pad, naar de stad of een weekendje weg met vrienden.

Zowel Nienke als Karan kozen niet direct na hun stage voor de afdeling, Nienke liep in haar tweede leerjaar stage in Nieuwberkendaal (NAH), een huis met mensen met niet aangeboren hersenletsel. Na haar afstudeerjaar nam ze drie maanden vakantie, om nog even te genieten van haar laatste officiële schoolvakantie. Ze solliciteerde bij een ander ziekenhuis, maar dit was niet helemaal zoals ze had verwacht, dus maakte toen de keuze om terug te komen naar C9. Karan twijfelde in eerst instantie nog over de afdeling, maar zijn mening veranderde eigenlijk snel toen hij bedacht dat er nog veel te leren viel op de afdeling en hij deze al kende.

“Het voelde gewoon oud en vertrouwd”, zegt Nienke. Karan vult aan; “We werden gewoon weer met open armen ontvangen”. “Ze kwamen 1 voor 1 terug”, zegt Wendy met een knipoog.

Bestelcultuur
Maar wat maakt het team op C9 zo bijzonder? “Ik denk de gezelligheid onderling, het is echt cliché om te zeggen, maar het is echt een warm bad waar je in terecht komt.”, vertelt Wendy. “Er ontstaan vriendschappen, we doen leuke dingen met elkaar, zoals uitjes en borrels”, vult Nienke aan. “Maar ook de diversiteit in ons team is bijzonder, als je een ‘andere’ afkomst hebt, vind je altijd aansluiting”, zegt Wendy. Het team kent veel vaste krachten, maar ook ZZP’ers, maar die zijn net zo hecht en betrokken als de vaste krachten, er is geen onderscheid. Ze komen niet in vaste dienst, maar verlengen wel met regelmaat hun contract of opdracht. “Vergeet de bestelcultuur niet”, zegt Karan lachend. “We bestellen veel eten met elkaar, supergezellig en lekker”.

Ze hebben een mooi, gezellig, hecht en leuk team, maar op de afdeling liggen mensen die ernstig ziek zijn en overlijden, soms ook op jonge leeftijd. Hoe ga je daarmee om?

Hoekje
“Natuurlijk is het ontzettend heftig en verdrietig als er bijvoorbeeld een patiënt van jouw eigen leeftijd overlijdt. Maar juist omdat ons team zo hecht is, is er ook ruimte om het over dit soort casussen te hebben, je staat er nooit alleen voor en kan altijd bij de collega’s of manager terecht. En zelfs bij patiënten die zo ziek zijn, is soms ook nog ruimte voor een grap. “Ik had een terminale patiënt van 25 jaar. Kon niks meer, was totaal verlamd, toen ik hem een keer vroeg als grap zullen we uit bed komen, zei hij lachend tuurlijk doe ik lopend. Dat maakt een heftige en eigenlijk uitzichtloze situatie opeens heel licht ”, vertelt Wendy. Ze beamen alle drie dat vooral het patiëntencontact op de afdeling heel bijzonder is en de dankbaarheid van patiënten vaak heel groot is. Een patiënt met een Subduraal hematoom, dit is een bloeduitstorting die de volgende klachten veroorzaakt: Hoofdpijn, verward gedrag, uitval van de ledenmaten etc. De patiënt herstelt van de klachten na de operatie (meestal een boorgatdrainage) en kan daarna zelf eten met een lepel in de hand. De patiënt realiseert zich vaak niet meer hoe slecht hij er eerst bij lag. Het is een afdeling waar je ontzettend veel kan leren, je verricht bijvoorbeeld echt super veel verpleegkundigen handelingen en die opgebouwde kennis en kunde is waardevol, je werkt veel zelfstandig, waardoor je ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zelfvertrouwen krijgt, iets dat de rest van je carrière goed van pas kan komen. Het is een afdeling die met zoveel andere specialismen te maken heeft dat het zo breed en interessant maakt.  “Iets wat ik hier geleerd, is dat een ongeluk echt in een klein hoekje zit, je kan zomaar van de ene op de andere dag bij ons komen te liggen”, zegt Karan overpeinzend.

Alle drie zouden meer tijd willen hebben voor de patiënt. De zorgzwaarte is behoorlijk pittig, patiënten die hier liggen zijn echt heel ziek, hebben vaak meerdere diagnoses en hebben vaak meerdere complicaties, die ook nog eens complex zijn. En daarnaast heb je ook te maken met de naasten van de patiënten, daar moet je ook voor klaarstaan, ze zijn soms zo in ontdaan van hetgeen dat hun naaste heeft dat je daar ook zorg voor moet dragen. In combinatie met het personeelstekort is dat soms best aanpoten.

Nieuwe musketier
Wat voor iemand past er nou bij Neurochirurgie, uit welk hout moet iemand zijn gesneden?

Ze zijn het alle drie eens over het lijstje met competenties. “Je moet sterk in jouw schoenen staan, want het is echt wel een pittige afdeling met soms hele zieke mensen, maar het is ook heel dankbaar wat je hier kan doen. En met sterk bedoelen we ook dat je niet onzeker moet zijn, want je kan alles leren, maar daar moet je wel voor openstaan, dus blijf nieuwsgierig en blijf vragen stellen. En flexibel, ja je moet wel flexibel zijn. Oja en humor, je moet echt wel humor hebben, daar kan je veel mee relativeren voor collega’s, patiënten, maar vooral voor jezelf. Ja dat moet een nieuwe musketier wel hebben”.

HBO-V en door
De toekomstplannen hebben ze alle drie al wel voor ogen. Wendy is al bezig met haar hbo-v en wil graag kinderdiabetes verpleegkundige worden. “Ik heb zelf diabetes en denk dat ik voor kinderen heel veel kan doen en betekenen, ook vanuit mijn eigen ervaring”. Karan start volgend jaar augustus met de hbo-v, dat betekent ook dat hij afscheid gaat nemen van C9. Maar dat is pas over een jaar. Tijdens zijn opleiding gaat hij in het Moeder –en Kindcentrum werken van het HMC. Nienke heeft veel ideeën over wat ze wil gaan doen. “Misschien ook de hbo-v, maar wellicht dat ik toch als wondverpleegkundige aan de slag wil gaan. Er is zoveel mogelijk binnen dit ziekenhuis, ik hou alle opties open”

Kortom deze drie musketiers blijven nog wel een tijdje in HMC.