Indigo werkt met veel plezier als verpleegkundige op de Medisch Psychiatrische Unit. Voor Indigo is dit dé plek waar psychiatrische en somatische zorg gecombineerd worden. Waarom? Lees hieronder haar verhaal!

Mijn keuze voor de zorg

In juli 2021 heb ik de opleiding hbo verpleegkunde afgerond aan de Haagse Hogeschool. Ik heb mijn afstudeerstage gedaan binnen het wijkteam van Parnassia en ben tijdens mijn opleiding als flexkracht verzorgende IG gaan werken bij de Geriatrie en ECT (Electroconvulsietherapie).

Ik sprak op mijn vierde voor het eerst uit dat ik in de zorg wilde gaan werken. Toen mijn jongste broertje was geboren stond ik met een verpleegkundige in de lift. Ze keek mij aan en zei “word jij later ook zuster?”. “Nee, ik word de dokter” zei ik. Het heeft er dus altijd wel in gezeten. Er kwamen nog wel wat dingen tussendoor, maar deze waren altijd wel zorg gerelateerd. Ik heb op advies van mijn omgeving bij verschillende studies gekeken. De uiteindelijke keuze kwam niet als een verrassing.

Mijn opa was psycholoog en mijn nicht is in opleiding tot huisarts. Mijn moeder vond de zorg ook wel interessant en heeft zich toen der tijd ingeschreven voor de studie geneeskunde, maar is uiteindelijk de kunstacademie gaan doen. Er zit zeker interesse in het medische in de familie, maar niet zozeer in de uitvoering.

Ik ben kunstzinnig opgevoed. Ik teken en schrijf heel graag, lees veel en ga graag naar musea. Mijn broertjes maken en ontwerpen kleding en tekenen veel. Ik kan tijdens mijn werk mijn hobby’s inzetten wanneer ik bijvoorbeeld patiënten heb die het fijn vinden om te tekenen. Ik ga ernaast zitten en teken mee. Als ik patiënten heb die van muziek houden, dan zing ik rustig tijdens de Algemeen Dagelijkse Levensverrichtingen.

MPU, de combinatie van zorg waar ik naar op zoek was

Ik werkte al 2,5 jaar op de afdeling Geriatrie. Ik ben daar begonnen als stagiair en daarna als verzorgende IG.  Binnen ECT en geriatrie vond ik het stukje psychiatrie in combinatie met somatiek. En daar was ik naar op zoek!

Ik hield de vacatures in de omgeving al een tijdje in de gaten en al tijdens mijn afstudeerstage zag ik de vacature voor MPU verpleegkundige bij HMC. Naast de zorgboulevard in Rotterdam, is HMC de enige organisatie in de regio die deze functie aanbiedt.  Na mijn afstudeerstage stond de vacature nog open en heb ik de stap genomen om te bellen en een keer mee te lopen. De meeloopdag was al snel ingepland. Ik mocht gelijk mijn cv meenemen en na het meelopen gingen we meteen in gesprek. Twee weken later ben ik begonnen. Tijdens het meelopen ervaarde ik al meteen dat ik de patiëntengroep leuk en interessant vind. Daarnaast voelde het team heel warm aan.

Ik wilde graag een vaste werkplek, maar daarnaast ook mijn interesse in de psychiatrie vergroten en verbreden, juist in combinatie met somatiek. Ik heb het idee dat in de praktijk de zorg heel erg wordt doorgesluisd. Van de psychiatrische zorg wordt de somatiek gedelegeerd naar somatische zorg en vice versa. Er wordt te weinig samen gekeken naar die patiënt die daar tussen valt. De MPU biedt naar mijn inzicht de ziekenhuis somatiek, met oog op de psychiatrie en het is echt een combinatie. Ik hoef niet naar het een te kijken en het andere los te laten. Ik kan echt kijken naar de patiënt die ik voor me heb en op basis daarvan mijn zorgplannen doorvoeren.

Hoe komt een patiënt bij de afdeling MPU terecht?

De hoofdbehandelaar van de patiënt is altijd een somatisch arts. De psychiater wordt om consult gevraagd wanneer er sprake is van een mogelijke overplaatsing naar de MPU. Omdat de MPU op de locatie HMC Westeinde maar 6 bedden heeft, wordt er eerst gekeken of het echt een MPU indicatie is of wat haalbaar is op de verpleegafdeling zelf met ondersteuning van de CPV-ers en/of psychiater. Wanneer het een opname op de MPU betreft dan wordt de afdeling eerst gebeld. De psychiater komt langs op de afdeling en geeft  een toelichting over de situatie, eventuele beveiligingsafspraken en observatiepunten. Er komen velen patiënten binnen op de MPU. Sommigen met al een hele voorgeschiedenis en met een behandelteam om zich heen en anderen waarvoor de zorg geïnventariseerd en georganiseerd moet worden.

Voordat we de intake doen, kijken we wat kunnen we verwachten en wat voor vragen we gaan stellen. Houden we de deuren dicht of open, vormt iemand een direct gevaar voor zichzelf of anderen?

Mijn eerste contact met de patiënt verloopt altijd rustig. Ik verwelkom iemand op de afdeling, vertel dat ik er voor de patiënt ben, geef aan waar de alarmbel is, laat de patiënt even rustig bijkomen en vertel dat ik na de overdracht weer terugkom. Patiënten kunnen van alle specialismen vanuit het ziekenhuis komen en komen vaak van de SEH of IC. We hebben te maken met patiënten die verward zijn, psychotisch, depressief of suïcidaal. Iemand moet vaak even wennen aan een eenpersoonskamer. Dan kan daarna iedereen komen met vragen. Anamnese afnemen en zorgen dat alle artsen langskomen. Dan is het aan ons, om te kijken wat voor contact er mogelijk is en of iemand daar behoefte aan heeft of juist niet. Patiënten kunnen een dag blijven of soms weken, afhankelijk van de situatie.

Rust en geduld zijn belangrijk

Als verpleegkundige op deze afdeling is rustig zijn belangrijk of in ieder geval rustig overkomen bij de patiënt. Je moet een goed inschattingsvermogen hebben. Wat kan ik verwachten, wanneer moet ik op mijn hoede zijn? Overzicht houden is belangrijk. Er kan plotseling wat veranderen in de situatie van de patiënt. Je moet er rekening mee houden dat alles onvoorspelbaar kan zijn en je moet snel kunnen schakelen. Je hoeft niet groot en sterk te zijn in de psychiatrie. Juist als je dat niet bent, vorm je geen bedreiging voor de patiënt. Je moet bewust zijn van je handelen en communicatie, verbaal én non verbaal.

Geduld hebben is daarnaast ook belangrijk binnen de MPU.  Soms weigert iemand bijvoorbeeld  zijn behandeling, dan is dat aan de patiënt zelf. Daar kan je over in gesprek gaan, maar je kunt iemand niet dwingen.

Sommige situaties maken veel indruk

Je maakt op de MPU veel schrijnende gevallen mee. Je houdt altijd een handvol patiënten die je gewoon niet kan loslaten. Maar ik kan het een plekje geven. Het komt vaak voor dat je patiënten hebt waarmee je oprecht mee leeft. Wanneer ik naar huis fiets na een hectische dienst, geef ik mezelf altijd de tijd om er over na te denken en er tegen mezelf over te praten. Bij thuiskomst is het dan ook klaar.

Het team is heel hecht. We kunnen de soms moeilijke situaties goed met elkaar bespreken. Ook het contact met de psychiaters en arts assistenten is heel goed. Daar vinden ook regelmatig gesprekken mee plaats. Dat kan zijn tijdens koffiemomenten variërend van “hoe was je weekend” tot zware casussen, advies hoe met bepaalde situaties om te gaan, tot uitgebreide evaluaties. Als een situatie te dichtbij komt, of te zwaar is kan er dan binnen het team gewisseld worden van patiënt.

Ontwikkeling

In de afgelopen twee jaar heb ik een aantal standaard opleidingsdagen gehad. Later dit jaar ga ik de werkbegeleiding -en assessor training volgen en daarna start ik met de opleiding MPU ziekenhuispsychiatrie. Ik heb nu ontzettend veel plezier in het patiëntencontact, het uitvoeren van zorg en het werken op een afdeling, maar dit ga ik niet voor altijd doen. Ik zie mezelf nog wel in een meer behandelende rol als physician assistant of verpleegkundig specialist, omdat je dan het verpleegtechnische gedeelte met een behandelend deel kan combineren. Ik heb ook interesse in de ethische kant van de zorg. Alle ervaring die ik nu op doe, kan ik hiervoor meenemen.

Een hecht team dat zichzelf kan zijn

We zijn een gezellig team van verpleegkundigen, die veel van elkaar leren. Juist omdat je met deze doelgroep werkt moet je elkaar kunnen vertrouwen. Je werkt soms 8 à 9 uur achter elkaar met z’n tweeën en maakt levensbedreigende situaties van patiënten samen mee. Hierdoor krijg je een sterke band. Iedereen bekommerd zich om elkaar, zowel privé en als professional. We hebben allemaal de psychiatrie als gezamenlijke interesse en hiervoor moet je wel uit een bepaald hout gesneden zijn. Iedereen krijgt de ruimte om zichzelf te zijn. We hebben naast het werk ook regelmatig uitjes met het team. We gaan na het werk wat drinken of vieren met zijn allen sinterklaas.

HMC is natuurlijk een ziekenhuis in het centrum van Den Haag. Je gaat al snel mee in het informele sfeertje. Je kunt heel gemakkelijk een grapje tussendoor maken. Je hebt te maken met veel verschillende culturen en afkomsten, echt een afspiegeling van Nederland en dat vind ik prachtig. Zorg is er voor iedereen en hier kan ik dat leveren.

Ik ben er het meest trots op dat ik mag kijken naar de individuele patiënt. Er is zo weinig protocol voor wat er door het hoofd heen gaat. Je kijkt naar de patiënt, je kijkt naar de benodigdheden en kijkt dan naar wat er wél kan als beter worden geen mogelijkheid is.

Geïnteresseerd geraakt?

Heb jij naar aanleiding van dit verhaal interesse om als MPU verpleegkundige bij HMC te komen werken? Klik dan hier voor de vacature.